Ela UYSAL

Bir gün flütle tanışacağımı biliyordum ama bir türlü doğru zamanı kestiremiyordum. Öğrenciydim, ODTÜ’de İstatistik Bölümü gibi ağrı bir bölüm de okuyordum. Çalışmaya zaman bulamam, müzik emek ister diye hep erteledim, erteledim... Son sınıfta bir kapının kapandığı an tanıştım ben flütle. Derdimi dinledi, sıkıntımı aldı, çare bulamadı ama yoldaşım oluverdi birden. Kapanan bu kapının da hayrı ebedi olacakmış dedim kendi kendime. Ne zaman canım sıkılsa veya mutlu olsam, flütün sesini duymak ister oldum. Şu an Almanya’da yüksek lisans yaptığım için, lisans dönemine kıyasla daha yoğunum ve buna rağmen flüte zaman ayırabilmekteyim. Şimdi arkama dönüp baktığımda, diyorum ki kendime, keşke aklıma ilk düştüğü anda elimi uzatsaymışım flüte... Çünkü şu an 25 yaşındayım ve sadece 2 yıllık bir geçmişimiz var ama bu bir pişmanlık değil. Çünkü zaman ilerledikçe o kadar güzel bir yerde buldum ki kendimi, ben emek verdikçe flütüm bana elini uzattı, hocam gönlünü açtı ve yürümeye devam ettiğimde Lirik Nefesler’in içinde buldum kendimi. Müzik için birleştik biz, otizmli arkadaşlarımıza bir damla olsun elimizi uzatabilmek, dünyalarına girebilmek için. Çünkü inanıyoruz ki onlar müziğimizi duydukça kendilerini daha mutlu, güçlü ve güvende hissediyorlar. Onlar iyi hissettikçe de bizim coşkumuz katlanıyor…